Wielki talent i sceniczna ekspresja spotkały się z uznaniem krytyki i publiczności. Artystka była wielokrotnie nagradzana i gościła na największych światowych scenach – od Paryskiej Olympii do Carnegie Hall w Nowym Jorku. Wszędzie śpiewała po polsku. Uważała, że poezja, którą wykonuje musi bronić się sama, bez konieczności tłumaczenia.
W 1966 roku doszło do poważnych zmian w życiu artystki. Rozpoczęła niezależną od Piwnicy pod Baranami działalność z własnym zespołem, skończyła współpracę z Zygmuntem Koniecznym i rozpoczęła pracę z kompozytorem Andrzejem Zaryckim. Podjęła także próby na polu muzyki filmowej. Wystarczy wspomnieć znakomity utwór „Z ręką na gardle” z filmu „Bariera” Jerzego Skolimowskiego, skomponowany przez Krzysztofa Komedę do słów samego reżysera. W tym kameralnym utworze Demarczyk i Komeda osiągnęli prawdziwe artystyczne mistrzostwo. W 1970 roku powstał film muzyczny „Ewa Demarczyk”. Ten półgodzinny zapis koncertu artystki, w reżyserii Jana Laskowskiego do dziś pozostaje jednym z najważniejszych dokumentów jej kariery.
W 1976 Ewa Demarczyk ostatecznie rozstała się z Piwnicą pod Baranami. Często koncertowała i jeździła po świecie, ale bardzo mało nagrywała. Niewiele też wiadomo o jej ówczesnym życiu artystycznym. Dopiero w 1979 roku ukazał się jej podwójny album koncertowy „Live” – znakomity, bo oddający niezwykłą atmosferę jej recitalu. Niestety, była to ostatnia pozycja w skromnej dyskografii artystki. Wcześniej tylko radzieckie wydawnictwo MELODIA wydało jej długogrającą płytę zatytułowaną „Ewa Demarczyk”. Od końca lat 70. Ewa Demarczyk nie tylko nie nagrywała w studio, ale także koncertowała coraz rzadziej, angażując się jednocześnie w prowadzenie krakowskiego Teatru Muzyki i Poezji, zwanego Teatrem Ewy Demarczyk. Problemy z prowadzeniem tej placówki, spory z władzami miasta, niejasne postanowienia prawne dotyczące lokalizacji teatru, próby znalezienia nowego miejsca – wszystko to stopniowo oddalało artystkę od scenicznych kreacji. Ostatni raz wystąpiła w listopadzie 1999 roku, w Teatrze Wielkim im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu. Później wycofała się z życia publicznego, skutecznie ukrywając się przed dziennikarzami i fanami. Powody tej decyzji są niejasne, ale nie powinno się ich specjalnie dociekać, tak jak nie powinno dziwić milczenie Ewy Demarczyk. Zawsze konsekwentnie oddzielała życie sceniczne od życia prywatnego. Od samego początku scenicznej kariery unikała wywiadów, a w tych których udzielała skupiała się na sztuce i sprawach związanych ze sceną. Nie chciała, by głos prywatny, niemuzyczny, niepoetycki, wpływał na odbiór jej scenicznej kreacji. W 2010 roku otrzymała Złotego Fryderyka za całokształt twórczości. Zmarła 14 sierpnia 2020 roku.
]]>W latach 80 ukazała się tzw. dżinsowa seria, czyli dzieła zebrane Stachury: powieści („Cała jaskrawość” i „Siekierazada”), „Wszystko jest poezją. Opowieść rzeka”, „Fabula rasa. Z wypowiedzi rozproszonych”, opowiadania, wiersze, poematy, piosenki i przekłady utworów poetów francuskich i hiszpańskich. Seria wydana w charakterystycznych niebieskich okładkach, zyskała status kultowej.
]]>Marek Grechuta urodził się w 1945 roku, w Zamościu. W 1963 roku podjął studia architektoniczne na Politechnice Krakowskiej.
Na studiach spotkał Jana Kantego Pawluśkiewicza, z którym założył Kabaret Architektów ANAWA. Z czasem ANAWA stała się zespołem muzycznym towarzyszącym mu podczas występów.
Pierwszy znaczący sukces artystyczny miał miejsce w październiku 1967 roku, kiedy dzięki wykonaniu piosenki Tango Anawa Marek Grechuta zajął drugie miejsce na Studenckim Festiwalu Piosenki w Krakowie. Na festiwalu w Opolu w 1968 roku zdobył nagrodę dziennikarzy za piosenkę Serce, a rok później jedną z głównych nagród za piosenkę Wesele. Z zespołem ANAWA nagrał dwie swoje pierwsze płyty: Marek Grechuta & Anawa (1970) oraz Korowód (1971). Za tytułową piosenkę z tej płyty, podczas opolskiego festiwalu w tym samym roku, Artysta zdobył główną nagrodę.
W 1971 założył nowy zespół o nazwie WIEM (W Innej Epoce Muzycznej), z którym nagrał dwa albumy: Droga za widnokres oraz Magia obłoków. Wracał do współpracy z Janem Kantym Pawluśkiewiczem, od 1976 roku przez blisko dziesięć lat współpracował z krakowską Piwnicą pod Baranami, nagrywał kolejne płyty, komponował muzykę do przedstawień teatralnych.
Ostatnią płytą Grechuty z premierowym materiałem były Niezwykłe miejsca (2003). W roku 2006 na 43. KFPP w Opolu Grechuta został uhonorowany Grand Prix tego festiwalu (Nagroda Prezesa TVP). Zmarł 9 października 2006 roku, a 17 października został pochowany w Alei Zasłużonych Cmentarza Rakowickiego w Krakowie.
Dyskografia Marka Grechuty (albumy studyjne):
Urodziła się 9 paźziernika 1936 roku w Warzawie. Była niezapomnianą autorką tekstów piosenek, pisarką i poetką, a także reżyserką teatralną i telewizyjną.
W latach 1952–1956 studiowała na Wydziale Dziennikarskim Uniwersytetu Warszawskiego, a w latach 1957–1962 na Wydziale Reżyserii Filmowej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej i Filmowej w Łodzi. W latach 1954–1972 związana była ze Studenckim Teatrem Satyryków; była członkiem rady artystycznej tego teatru i tam także debiutowała jako autorka tekstów piosenek; napisała ich dla tej sceny 166.
W latach 1954–1957 publikowała swoje teksty, eseje i reportaże w „Głosie Wybrzeża”, „Nowej Kulturze”, „Sztandarze Młodych” i „Po Prostu”. Później pisała również w „Literaturze”, „Kulturze” i „Polsce”. Była członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.Przez 7 lat prowadziła w Polskim Radiu Radiowe Studio Piosenki, które wydało ponad 500 piosenek i pozwoliło na wypromowanie wielu wielkich gwiazd polskiej estrady.
W latach 1994–1996 współpracowała z Teatrem Atelier w Sopocie, dla którego napisała swoje ostatnie sztuki i songi uznane przez krytykę za najdoskonalsze w jej artystycznym dorobku. Od 1997 jest patronką tego teatru. Co roku odbywają się w nim półfinałowe koncerty konkursu na interpretację piosenek Agnieszki Osieckiej pod nazwą Pamiętajmy o Osieckiej. Prócz tego jej imieniem nazwano studio Programu III Polskiego Radia, gdzie odbywają się prestiżowe koncerty polskich i zagranicznych gwiazd.
Zmarła 7 marca 1997 wskutek choroby nowotworowej (rak jelita grubego), w warszawskim szpitalu. Uroczystości pogrzebowe Agnieszki Osieckiej odbyły się 17 marca 1997 w kościele św. Karola Boromeusza. Została pochowana na warszawskich Powązkach – kwatera wpr 284b.
Sed nec blandit nibh. Pellentesque commodo suscipit gravida. Sed sit amet ex sed mi dignissim elementum in ut quam. Vivamus laoreet non mauris eget mattis. Nam turpis orci, consectetur vel accumsan sed, condimentum at sapien. Nunc ut egestas neque, eu hendrerit lacus. Suspendisse fermentum congue dui nec fringilla. Duis volutpat nunc lectus. Suspendisse potenti. Suspendisse egestas venenatis nunc. Donec at laoreet lacus.
Pellentesque tristique nisi justo. Mauris quis risus luctus, suscipit dui et, fermentum purus. Donec dui magna, sollicitudin nec malesuada in, porttitor eu augue. Cum sociis natoque penatibus et magnis dis parturient montes, nascetur ridiculus mus. Pellentesque non est sollicitudin, luctus lacus quis, rhoncus sapien.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed ultrices ipsum non mattis pharetra. Integer laoreet non felis sit amet pharetra. Integer mollis eget felis non finibus. Nullam nibh mauris, fermentum vitae felis vehicula, aliquam bibendum sapien. In euismod velit vitae neque rhoncus congue. Aliquam luctus, sapien in consectetur cursus, quam urna euismod magna, sed pellentesque massa libero eu lorem. Aenean rhoncus gravida nisl vel pretium. Nam ac nisl non ipsum vestibulum vehicula vulputate sagittis magna. Aenean est nisl, convallis volutpat tempor ac, tempus ac ante. Class aptent taciti sociosqu ad litora torquent per conubia nostra, per inceptos himenaeos. Fusce rhoncus sodales tempor. Nunc pretium tortor felis, eget cursus magna accumsan a.
Etiam eu molestie eros, commodo hendrerit sapien. Maecenas tempus leo ac nisi iaculis porta. Sed sapien tortor, aliquet a velit ut, lacinia molestie velit. Maecenas ornare consequat massa ullamcorper dapibus. Aliquam auctor, sapien sit amet accumsan facilisis, enim enim aliquet arcu, tincidunt pellentesque justo turpis id neque. Duis eleifend nunc sit amet mi dapibus ornare. Suspendisse vel libero sem.
Sed nec blandit nibh. Pellentesque commodo suscipit gravida. Sed sit amet ex sed mi dignissim elementum in ut quam. Vivamus laoreet non mauris eget mattis. Nam turpis orci, consectetur vel accumsan sed, condimentum at sapien. Nunc ut egestas neque, eu hendrerit lacus. Suspendisse fermentum congue dui nec fringilla. Duis volutpat nunc lectus. Suspendisse potenti. Suspendisse egestas venenatis nunc. Donec at laoreet lacus.
Pellentesque tristique nisi justo. Mauris quis risus luctus, suscipit dui et, fermentum purus. Donec dui magna, sollicitudin nec malesuada in, porttitor eu augue. Cum sociis natoque penatibus et magnis dis parturient montes, nascetur ridiculus mus. Pellentesque non est sollicitudin, luctus lacus quis, rhoncus sapien. Pellentesque pellentesque sodales enim a faucibus. Aliquam commodo non nisl posuere lobortis. Quisque mi nibh, pharetra quis efficitur eu, lobortis dignissim dui. Cras vitae laoreet massa, in maximus nisi. Donec a posuere massa, et bibendum metus. Ut urna magna, sollicitudin in tellus a, varius vulputate est. Aliquam sit amet iaculis purus. Maecenas aliquam tellus eu ultrices auctor. Etiam in hendrerit tellus.
]]>Sed rutrum, libero non pretium tristique, arcu mi sollicitudin ex, quis venenatis orci tellus vel dolor. Donec gravida, dolor ut auctor facilisis, enim dolor pellentesque lectus, nec vehicula nibh risus ac leo. Mauris volutpat aliquam tellus nec rhoncus. Aliquam et nibh pulvinar, sodales nibh et, pretium urna. Vivamus quam augue, maximus in consequat imperdiet, iaculis non nibh. Aliquam erat volutpat. Curabitur venenatis massa sed lacus tristique, non auctor nisl sodales. Sed ultricies lacus ut libero faucibus fringilla. Ut nisi tellus, posuere vel mattis nec, convallis a metus. Nullam elementum molestie felis nec lobortis. Cras at justo eu elit semper tempor sed quis orci. In risus magna, malesuada vel elementum ut, finibus et nunc.
Cras dapibus ullamcorper dictum. Vivamus nec erat placerat felis scelerisque porttitor in ac turpis. In nec imperdiet turpis. Suspendisse quis orci ut orci pulvinar eleifend. Nulla eu mattis ipsum. Integer eget sagittis nulla. Praesent consectetur lacus et maximus eleifend. Integer non lacus dui. Mauris tortor diam, laoreet quis commodo vitae, sodales vel augue.
]]>Etiam eu molestie eros, commodo hendrerit sapien. Maecenas tempus leo ac nisi iaculis porta. Sed sapien tortor, aliquet a velit ut, lacinia molestie velit. Maecenas ornare consequat massa ullamcorper dapibus. Aliquam auctor, sapien sit amet accumsan facilisis, enim enim aliquet arcu, tincidunt pellentesque justo turpis id neque. Duis eleifend nunc sit amet mi dapibus ornare. Suspendisse vel libero sem.
Sed nec blandit nibh. Pellentesque commodo suscipit gravida. Sed sit amet ex sed mi dignissim elementum in ut quam. Vivamus laoreet non mauris eget mattis. Nam turpis orci, consectetur vel accumsan sed, condimentum at sapien. Nunc ut egestas neque, eu hendrerit lacus. Suspendisse fermentum congue dui nec fringilla. Duis volutpat nunc lectus. Suspendisse potenti. Suspendisse egestas venenatis nunc. Donec at laoreet lacus.
Pellentesque habitant morbi tristique senectus et netus et malesuada fames ac turpis egestas. Aliquam quam elit, mollis at odio gravida, ultrices pulvinar justo. Vivamus eleifend mollis dolor, et ornare turpis vehicula in. Pellentesque auctor ac enim sit amet euismod. Ut eu accumsan nunc. Nam ultrices, orci a volutpat molestie, ipsum magna posuere ex, vel lobortis dolor purus tristique purus. Integer arcu libero, feugiat non eros vel, aliquet sodales justo. Aliquam lobortis efficitur velit, vel tempor dui iaculis non. Mauris non ullamcorper leo. Nulla consectetur arcu eget condimentum auctor. Aliquam sagittis dictum augue. Duis fringilla nec augue eu laoreet.
]]>