Mieczysław Fogiel (ur. 30 maja 1901 w Warszawie – zm. 3 września 1990 w Warszawie). Jego kariera artystyczna rozpoczęła się w okresie międzywojennym i trwała przez kilka dziesięcioleci po zakończeniu drugiej wojny światowej.

Adept sztuki śpiewu
Po ukończeniu gimnazjum rozpoczął w 1922 roku pracę w Warszawskiej Dyrekcji PKP. Równocześnie śpiewał w chórze Kościoła św. Anny. Z rekomendacji Ludwika Sempolińskiego zaczął uczyć się śpiewu u Jana Łysakowskiego. Kształcił się także u Eugeniusza Mossakowskiego, Wacława Brzezińskiego, Ignacego Dygasa, Stefana Beliny-Skupiewskiego, Adama Didury i Stanisława Kopfa.

Chórzysta, solista, żołnierz
Debiut Mieczysława Fogga jako piosenkarza miał miejsce w 1928 roku w Chórze Dana (wtedy pod hiszpańską nazwą Coro Argentino V) na scenie warszawskiego teatrzyku Qui Pro Quo. Ze sceną tą związany był do 1931 roku, potem kolejno z teatrami i rewiami Banda, Rex, Polonia, Cyrulik Warszawski, Wielka Rewia, Małe Qui Pro Quo i Tip Top. Od 1932 roku, Chór Dana koncertował za granicą, m.in. w Niemczech, Estonii, na Łotwie, w ZSRR, Finlandii, Norwegii, Szwecji, Austrii, we Włoszech i w USA, gdzie wystąpił w 31 stanach. Dla firmy fonograficznej Odeon nagrywał 30-50 piosenek rocznie. Towarzyszył w koncertach i nagraniach sławnym polskim artystom kabaretowym, m.in.: Hance Ordonównie, Stefci Górskiej, Zuli Pogorzelskiej i Adolfowi Dymszy. Po odejściu z Chóru Dana zadebiutował jako solista, zwyciężając w ogólnopolskim plebiscycie słuchaczy Polskiego Radia. Występował z własnymi recitalami oraz w programach kabaretowych z Mirą Zimińską i pianistą Tadeuszem Sygietyńskim.

Lata okupacji hitlerowskiej spędził w Warszawie. Występował (za zgodą władz Podziemnej Polski) w kawiarniach dostępnych polskiej publiczności, m.in. w Cafe Bodo i Swann, U Aktorek i Lucyna. Mieczysław Fogg brał udział w powstaniu warszawskim. Jego zadaniem było podtrzymywanie na duchu powstańców i mieszkańców Warszawy: śpiewał w szpitalach, na barykadach i w schronach. Otrzymał wysokie odznaczenia bojowe za udział w powstaniu.

Artysta estrady, biznesmen, podróżnik, kibic piłki nożnej
Po wojnie w latach 1945-1946 prowadził przy ul. Marszałkowskiej 119 własną kawiarnię artystyczną „Café Fogg”. W latach 1946-1951 roku kierował wytwórnią płyt gramofonowych „Fogg Record”.

Od 1946 roku występował w programach estradowych i z własnymi recitalami, w których towarzyszyły mu m.in. żeńskie zespoły. W 1958 roku zwyciężył po raz drugi w plebiscycie Polskiego Radia na najpopularniejszego piosenkarza roku. W trwającej ponad sześćdziesiąt lat karierze wystąpił w blisko szesnastu tysiącach koncertów.

Śpiewał w dwudziestu pięciu krajach Europy oraz w Brazylii, Izraelu, na Cejlonie, w ośrodkach polonijnych Nowej Zelandii, Australii i wielokrotnie w USA i Kanadzie. Mieczysław Fogg był również kibicem, a w dodatku kibicem najstarszego polskiego klubu, Cracovii.

Laureat, Sprawiedliwy wśród Narodów Świata
W okresie międzywojennym nagrywał z Chórem Dana i solo dla wytwórni płytowych Odeon, Syrena Record, Syrena-Electro i Parlophone. Po wojnie jego głos uwieczniano na płytach w kraju i za granicą, m.in. w Anglii, USA i Australii. Płyty z jego nagraniami osiągnęły nakład ponad dwudziestu pięciu milionów egzemplarzy. Nagrywał wiele dla archiwum PR.

Był laureatem wielu nagród i wyróżnień, licznych odznaczeń państwowych i wojskowych. Otrzymał honorowe obywatelstwa, między innymi miasta Chicago. W 1972 roku otrzymał tytułu najpopularniejszego piosenkarza Polski miasta Chicago. Został uhonorowany tytułem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata.

Zgromadził setki nagród i wyróżnień. Polskie Nagrania przyznały mu honorową Złotą Płytę za całokształt działalności artystycznej (1970). Otrzymał tytuł i nagrodę „Homo Varsoviensis” przyznawaną zasłużonym warszawiakom (1977). Wódz indiańskiego szczepu Tuscarora zawarł z nim przymierze krwi, nadając mu imię „Śpiewający Biały Orzeł”. Z okazji 85 urodzin i 60-lecia pracy artystycznej (1986) został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia.