Piosenkarz, kompozytor, artysta plastyk. Urodził się 21 stycznia 1947 roku w Tomaszowie Mazowieckim, zmarł 11 marca 2012 roku w Zgierzu. Ukończył Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych w Łodzi, gdzie studiował na wydziale projektowania ubiorów. Równolegle zaczął występować na scenie. Zadebiutował w 1970 roku na Łódzkiej Giełdzie Piosenki. Otrzymał wówczas nagrodę główną, nagrodę publiczności i wyróżnienie jury za wykonanie piosenki „Obłąkany kataryniarz”. Rok później powtórzył ten sukces wykonując utwór „To nie był sen”. Dzięki tym osiągnięciom dostał szansę występu na 20. Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu, gdzie wygrał koncert debiutów. Kolejny opolski Festiwal należał już do niego. Został jego zwycięzcą, wykonując swój największy przebój – „Jej portret” z muzyką Włodzimierza Nahornego i słowami Jonasza Kofty. W latach siedemdziesiątych nagrywał kolejne przeboje, między innymi „Na pozór”, „Zgubiłem się”, „Może znajdę”, „Z wielkiej nieśmiałości”. Piosenki te długo utrzymywały się na pierwszych miejscach Studia Rytm. Występował też na wielu festiwalach, koncertował w całej Polsce i za granicą. Współpracował z większością polskich orkiestr. W 1979 roku, na festiwalu w Opolu, Bogusław Mec otrzymał kolejną nagrodę za utwór „W białej ciszy powiek”.

Nie kieruję się żadnym stylem – mawiał o sobie w wywiadach. – Śpiewam to, co chcę śpiewać. Do repertuaru włączam piosenki, które mi leżą. To z pewnością dobry sposób na realizację muzycznego talentu. Potwierdził to kiedyś, nieżyjący już, polski pianista Wojciech Karolak mówiąc: „Bogusławie, ja cię szanuję, bo ty nie masz złej piosenki, jako jeden z niewielu”.

Wybrane przez siebie piosenki po raz ostatni Bogusław Mec zaprezentował podczas koncertu w dniu 8 marca 2012. Trzy dni później przegrał wieloletnia walkę z białaczką.